Ozon jest naturalnym składnikiem atmosfery ktory powstaje w atmosferze, na wysokosci kolo 30 km, jako czynnik dzialan ultrafioletowych na tlen. W niższych warstwach powstaje na skutek wyładowań atmosferycznych.

Zarówno tlen jak i ozon mają właściwości absorbowania tych promieni. W ten sposób stają się one niezbędnymi składnikami atmosfery, warunkującymi życie na ziemi.

Wysoka energia promieniowania ultrafioletowego, nie zatrzymywana przez warstwę ozonu, powodowałaby zniszczenie organizmów żywych wywołując w nich denaturację białek.

Stąd też tak ważne stało się w ostatnich dziesięcioleciach dokładne poznanie wszystkich właściwości ozonu i jego wpływu zarówno korzystnego, jak i toksycznego na organizmy żywe, w tym także na tkanki ludzkie.

Konstrukcja aparatów do sztucznego wytwarzania ozonu, zwanych ozonizatorami, umożliwiła poznanie właściwości fizycznych, biochemicznych ozonu, a także jego wpływ na metabolizm komórek. Ozon jest gazem bardzo dobrze rozpuszczalnym w wodzie, osoczu krwi i płynach tkankowych naszego organizmu.

Nawet podany w formie gazu bezpośrednio do naczynia krwionośnego natychmiast ulega rozpuszczeniu w osoczu oraz łączy się z hemoglobiną krwinek czerwonych. Ozon posiada także znacznie większe powinowactwo do hemoglobiny erytrocytów niż tlen. Te fizyczne właściwości ozonu wykorzystywane są w leczeniu niedokrwienia narządów i tkanek spowodowanych miażdżycą tętnic – niedokrwienia mózgu, serca i kończyn dolnych oraz innych części ciała.

Ozon jako bardziej wartościowy energetycznie od tlenu dostarczony do niedokrwionych z powodu miażdżycy tkanek i narządów poprawia ich utlenowienie i przyspiesza metabolizm komórkowy. Poprawia w ten sposób funkcje organów i narządów oraz zapobiega zagrażającej martwicy tkanek.